Stephen Brodsky's Octave Museum

Stephen Brodsky

CD (2006) - Hydra Head / Tuba

Kjøp fra: CDON | iTunes | Amazon MP3

Cave Out

Brodsky har komme utav hola, og byr på ordinær popmusikk med psykedeliske innslag.

Av Oddmund Berge

06.03.2007

Innimellom, og no kanskje etter, slaga med Cave In har Stephen Brodsky nytta tida til å musisere i litt andre retningar enn den tungt rockande. Det er vel ikkje å ta hardt i å seie at tonen då dreg meir i popretning. Slik er det også her på hans tredje framstøyt under eige namn, vel og merke med ein solid dose psykedelia som tilleggsingrediens.

Den psykedeliske faktoren er sterkast til stades i opningskuttet Voice Electric. Drivande rytmar, ein pulserande bass og gitarelektriske kaskadar og piruettar slynger seg om kvarandre og plasserer låta ganske så midt i 1967. Eg anar ånda frå Love og Quicksilver Messenger Service, og eg kjenner smaken av ei lykkepille. Kaleidoskopia! For ein strålande start.

Eg klarar ikkje å få ratt det same gode forholdet til dei ni låtane som fylgjer etter.

Desse er i større eller mindre eller ulik grad skodd over ein meir ordinær poprock-lest. Nokre med eit komp i hovudsak tufta på lyden av ein temperamentsfull akustisk gitar. Andre har den elektriske fetteren som sin fremste lydgjevar. Alle gitarstrengene er det Brodsky sjølv som spelar på. Til å hjelpe seg har han fått med seg Johnny Parker Northrup (frå Thee Electric Bastards) til å ta seg av bass-groovet. Same mann fyller også på med litt synth-lyd, og bidrar med vokalstøtte i rimelig harmonerande former. Medan ein Kevin Shirtleff dunkar trommeskinnet. Fleire er dei ikkje. Om ikkje coveret si krediteringsliste er mangelfull då.

Så var det dei ni låtane då. Dei som kjem etter opningsfenomenet. Det er ingenting fenomenalt ved dei. Dei er vel eigentlig ganske så ordinære. Kanskje med eit lite unntak for tre av dei. Sentimental Case er stram kraftpop i eit krysningspunkt mellom Elvis Costello og XTC. Den same Costello kan godt ha stått modell for Kid Defender også, kanskje saman med eit par Elephant 6 band. Medan Swingin' in the Sky skyflar seg framover i meir primitive former, ikkje heilt fjernt frå måten Dan Sartain gjer det på.

Det var dei tre. Dei seks andre har eg lite å fortelje om. Dei er litt Spoon og dei er litt Rogue Wave, men mest er dei melodisk og formativt anonyme, og allereie gløymt.

Men eg gløymer ikkje Stephen Brodsky der han kjem dansande imot meg omkransa av virvlande tonar og rytmikk, syngande med lys røyst sitt flotte mantra "I'm the voice electric". Neste gong er det å håpe at han har plata full av det kaliberet.

Då vil i alle fall underteikna gå ned i kneståande, og på eit eller anna vis gje uttrykk for ei viss takksemd.

Groovissimo

Plastikman - Closer

Plastikman er tilbake, mer monoton og minimalistisk enn noen gang. Etterlengtet utgivelse fra en av de virkelig store.

Flere: